User Profile

Een Engelse pelgrimage luidt de ondertitel, maar het boek is veel meer dan dat. Net als eerder dit jaar met Het blinde licht van Benjamin Labatut betreft het een roman, al lijkt het non-fictie. Ook dit boek is een mix van feiten en fictie, maar veel overtuigender gebracht. Ook hier is het lastig te achterhalen wat nu fictief is en wat echt, maar het stoort veel minder. De hoofdpersoon, die opvallend veel op de schrijver lijkt, wandelt door het graafschap Suffolk, vermeldt wat hij ziet maar heeft ook allerlei associaties die leiden naar Belgisch Kongo, de beide wereldoorlogen, de zijdeproductie, de opiumoorlog in China, schrijvers, schilders en andere kunstenaars. Een boek om in door te blijven wandelen.

Fascinerende feiten maar weinig samenhang in het overkoepelend verhaal. Na lezing blijft het gevoel dat er meer in had gezeten.

Alleen een verzameling korte biografieën zou een saai boek opgeleverd hebben, de persoonlijke verhalen van Fred van Doorn over zijn bezoeken aan concerten en platenzaken zorgen niet alleen voor een mooi tijdsbeeld maar tonen ook de liefde voor zijn onderwerp.

Uiterst vermakelijke reportage over een Japanner die jarenlang dezelfde brief naar een hotel stuurt. Er meer over zeggen zou de inhoud verraden. Het verhaaltje is net even te dun om een zelfstandig boek te rechtvaardigen.

Roman, staat er voor op het boek. Maar het voelt eerder aan als een verhalenbundel. En dan ook nog non-fictie. Het laatste kwart van het boek is fictiever van aard. De inhoud was boeiend genoeg, de vorm wat vaag en het is dat ik wat basiskennis over quantummechanica heb, anders was het een moeilijk te begrijpen boek geweest.